چه کـنم نیـست تـوانم که بگـویم سخـنی           از تو گـفـتن نبود کار هـزاران چو منی

هرکه خواهد ز تو گوید به دو صد سوز جگر           بـایـدش حق بـدهـد کـوثـر و قـرآن دگر

چه کنم مـرغ دلـم مـیل تو دارد چه کنم           خون اگر از دل و از دیده نبارد چه کنم

تو ولی هستی و اعلاست مقـام تو علی           جن و انس و ملک و چرخ غلام تو علی

دارم از عــمـق دلــم آه بـه یـاد سـرِ تـو           هم که سوزانده مرا یاد سر و همسر تو

از تو گفتن به همین نکته کفایت که خدا           گفتگو کرده ز صوتت به رسول دو سرا

کوفـیانی که ز نـان و کرمت سیر شدند           رو به نامت همگی دست به شمشیر شدند

نانتان خورده و بغض تو به دل کاشته‌اند           روی لب ناله و نفرین به تو را داشته‌اند

بخدا جز نبی‌ات واقـف اسرار تو نیست           گمره و خار شود هر که گرفتار تو نیست

من که دانـم ز همه خلـق گـنهـکـار تـرم           به شب قـدر زنم ضجه و قـرآن به سرم

می‌زنم دم ز عـلـی نـزد خـداونـد جـلـی           به عــلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـی

آنـقـدَر نـالـه زنـم تا که زمیـنـگـیر شوم           یـا درِ خــانــۀ اولاد عــلـی پـیــر شــوم